en waarom even vaak ook niet.
Elke vrouw heeft ooit het advies gekregen om niet te snel of te gretig te reageren op de openlijke interesse van een man.
Als verleidingstechniek blijkt ‘hard to get’ best succesvol. En toch werkt het niet altijd.
Hoe komt dat?
De Harde Tante spelen triggert heel wat mannen. Ze moeten een extra inspanning doen om hun (potentieel) lief te veroveren en zien het al snel als een wedstrijdje, een uitdaging.
En bij veel mannen werkt dat ook.
Maar de vraag is: werkt dat bij de juiste mannen?
Allereerst de mannen bij wie het werkt: mannen die gewend zijn om op hun wenken bediend te worden. Mannen die gewend zijn dat ze een kick geven en dan de full service mogen ontvangen.
Dat zijn de mannen die vaak heel direct hun interesse tentoon spreiden en er geen doekjes om winden wat ze willen bereiken: een vrouw die hun behoefte invult. Ze zijn vaak onzeker over hun eigen mannen-capaciteiten en willen graag bevestiging. Als ze beet hebben is dat voor hen een boost voor hun zelfvertrouwen.
De mannen bij wie het niet werkt dan? Dat zijn de mannen die geen haast hebben, zelfvertrouwen en vertrouwen op hun vaardigheden om de vrouw te ontmoeten die bij hen past. Ze zijn vaak niet bezig met het inhalen van een partner. Ze leven hun leven en zijn van de mentaliteit ‘you win some, you loose some’. Hun interesse in mensen (niet alleen vrouwen die een mogelijke partner zijn) is oprecht en ze respecteren de keuzes van de andere in het verhaal. Hun wereld komt niet op zijn kop te staan als een vrouw hen eens afwijst.
En hoe ziet dat er dan uit op lange termijn?
Het eerste type wordt al snel onzeker in een relatie en ziet een partner vaak als een verzekering. Altijd aanwezig, altijd beschikbaar. Op termijn zijn dat de mannen die eigenlijk nog het meest van vrouwen gedaan krijgen – goedschiks en kwaadschiks – omdat die vrouwen vaak vinden dat hij al heel veel moeite heeft moeten doen en hij toch zo flink heeft volgehouden.
Vrouwen voelen zich enigszins schuldig want hij meende het blijkbaar en zij heeft hem ‘aan het lijntje’ gehouden.
Wat verder in de relatie blijven deze partners in die schuldcirkel zitten wat ertoe leidt dat het moeilijk wordt om over grenzen te praten en ze te stellen.
Het tweede type is de rustige standvastigheid. Hij zal nooit in het schuldverhaal terecht komen. Niemand heeft hem gedwongen en ook hij dwingt niemand. Later in de relatie neigen beide partners tot meer evenwaardigheid. Ook op seksueel gebied zijn ze stabieler. Grenzen, behoeften, overtuigingen, … kunnen openlijker besproken worden omdat ze begonnen zijn zonder verborgen agenda.
Mag ik dan niet meer ‘hard-to-get’ spelen?
Elke levensfase nodigt de partner uit die op dat moment bij je matcht.
Zowel jij als de ander hebben iets te leren. Er zijn nog vaardigheden die geoefend mogen worden.
Wanneer de tijd rijp is, heb je die techniek niet meer nodig om iemand aan de haak te slaan. Dan ben je jezelf. Toon je duidelijk je interesse in de ander als mens en niet louter als toekomstige (seks)partner en – misschien nog het belangrijkste – begint de relatie evenwaardig vanuit zelfvertrouwen en vaardigheden.
Sommigen zijn daar klaar voor als ze twintig zijn, anderen pas op hun 30, 40 of 50. Sommigen nooit.
All is well …