‘Geen capucinno na elf uur’
En ook aan vele Italiaanse restaurants
‘Espresso 1.5€ Capucinno 5000€’
Wat is dat met de Italianen hun capucinno?
Awel, eigenlijk is ‘geen Capucinno na 11u’ een reminder van aan de werking van het maagdarm-stelsel van de Italiaan.
Capucinno is een espresso met gestoomde melk. Vandaag kennen wij het vooral als een grote kop koffie met veel melk.
Een echte Italiaanse capucinno is 180ml groot en bestaat uit 30 ml espresso en 150 ml melk. De Italianen drinken het alleen als ontbijt. Na elf uur word je vreemd bekeken. En het drinken als dessert na het avond eten – zoals wij hier nogal eens doen – is voor een Italiaan een aanslag op zijn culinaire traditie.
Hoe komt dat?
Italianen (net zoals vele zuidelijkere volkeren) hebben lactose- malabsorptie. Ze kunnen slechts een kleine hoeveelheid lactose (melksuiker) verteren. Vandaar de kleine capucinno. Maar ook vandaar de tijdsrestrictie. Lactose wordt afgebroken in onze darmen door lactase. En ons lichaam heeft daar geen oneindige voorraad van. Als je die elke dag opgebruikt door in verhouding teveel melk te drinken, stapelt de lactose zich op in de darmen en krijg je problemen.
Als je je elke dag netjes kan houden aan de gepast hoeveelheid melk dan heeft je lichaam tijd om lactase aan te maken en een voorraadje aan te leggen voor de volgende dag.
De Italianen zijn dus nog zo dom niet. Met deze algemene culinaire regel waken ze over het darm-welzijn van hun volk.
Er zijn natuurlijk heel wat stoorzenders dezer dagen. De Amerikaanse koffiegigant Starbucks serveert capucinno’s en latte’s (wat trouwens geen juiste naam is) van wel 500ml. Veel te veel melk dus.
Nu zal ik je iets vertellen: Geen enkele volwassenen heeft een eindeloze voorraad lactase in zijn darmen. We hebben allemaal – in meerdere of mindere mate – lactose-malabsorptie. En eigenlijk is lactose-malabsorptie geen goed woord. Beter zouden we het formuleren als
‘Mijn biologisch programma laat mij toe om x aantal milliliter melk(producten) per dag te verwerken’
Wetenschappers kunnen vast stellen wat het gemiddelde is voor elke bevolking (Japanners kunnen geen melk verteren) maar ze kunnen uiteraard geen individuele conclusies trekken. Als alles goed zou gaan zou je van je moeder, je ouders, je familie, je vrienden, je stam, je dokter, … informatie ontvangen hebben over hoeveel lactose jij mogelijks kan verteren en zou je dat door ervaring ondervonden hebben. Met andere woorden: de mensen rondom je zouden – normaliter – jou moeten geleerd hebben hoeveel melk jij kan verteren. Door je buikpijn te benoemen. Door je te waarschuwen na het twintigste ijsje na al 5 pannekoeken. Door je capucinno in de juiste verhouding te leren appreciëren….
Het zijn onze relaties die ons leren hoe ons lichaam werkt. De interactie met de mensen rondom ons, de interactie met ons lichaam zijn de leermomenten waarop we ons lichaam leren kennen.
Hoe het werkt, welk biologisch programma het heeft .Als alles goed is, is je eetcultuur hierop afgestemd.
De Italianen hebben dat dus goed gezien.
Ze zeggen trouwens niet hoeveel capucinno’s je mag drinken 